Pnie starych sosen pokryte są grubą, spękaną warstwą kory. Jest to tkanka zbudowana z martwych, wypełnionych powietrzem komórek. Ich ściany składają się głównie z korka, wosków, garbników, żywic i ligniny. Większość tych substancji nie nasiąka wodą i nie przewodzi ciepła. Te, które są pochodnymi fenolu (w sumie około 20%), działają toksycznie na żywe organizmy. Kora chroni więc wewnętrzne tkanki przed mrozem i palącym słońcem oraz wysuszającym wiatrem. Stanowi także barierę dla chorobotwórczych grzybów i bakterii.
Po okorowaniu drzew otrzymuje się duże jej kawałki. Są one jasnobrązowe, czasem złociste, mocno pachną żywicą. Kora sosnowa charakteryzuje się niewielką zawartością azotu i innych składników odżywczych, a jej pH jest zbliżone do pH torfu (4,3-4,5). Nie zawiera grzybów i bakterii.
Po rozdrobnieniu świeżą korę można wykorzystywać do wykładania ścieżek i placyków. Można też ściółkować nią duże drzewa i krzewy, zwłaszcza gatunki lubiące kwaśne podłoże np. iglaki czy wrzosy.
